Μεταφράστε τη σελίδα

Αναζήτηση / Search

Socratic News


Are you interested in Democracy ?

Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου 2011

Όταν οι θρησκευτικές αξίες καταργούν τις κοινωνικές βασικές αρχές

Στη Μεγάλη Βρεταννία, θρησκευτικές ομάδες έχουν δικά τους δικαστήρια, αρχές και περιοχές, όπου αν και φαίνεται ελεύθερη η διαβίωση προς τον καθένα, η πραγματικότητα μας διδάσκει ότι η κυβέρνηση της Μ. Βρεταννίας αναγνωρίζει τις ῾ιδιαιτερότητες῾ της ζωής μέσα στις θρησκευτικές ομάδες και τις περιοχές που ζούνε. Το αποτέλεσμα είναι ότι η βία κατά της προσωπικότητας των ατόμων της θρησκευτικής κοινότητας, απλά αγνοείται από την αστυνομία με διαταγή να μην επεμβαίνουν, μέχρι φυσικά που τους καλεί το καθήκον να βρούνε αγνοούμενους και πτώματα.

Όλα αυτά καλύπτονται από το μαύρο πέπλο της ῾πολιτικής ορθολογίας῾ (ακόμα ένας δογματισμός που επιβάλλει την πολυπολιτισμική συνύπαρξη, αλλά αγνοεί τα βασικά δικαιώματα στη ζωή ακόμα και εκείνων των κατοίκων των θρησκευτικών ομάδων και περιοχών).

Όταν η θρησκεία γίνεται νόμος και ο νόμος θρησκεία, που απλά πλέον κανείς δεν επιτρέπεται να παρανομεί εναντίων των θρησκευτικών φαντασιώσεων, αλλά κάλιστα μπορεί να θανατώνει την κόρη ή τη γυναίκα του με θρησκευτικά κριτήρια, και να παραμένει ατιμώρητος από τη πολιτεία, τότε και αυτός ο πολιτικός ορθολογισμός είναι μια επικίνδυνη θρησκεία για το πολίτευμα των ανθρώπων.

Και εδώ είναι το παράδειγμα των ημερών μας σε πρωτοκλασσάτη χώρα του δυτικού πολιτισμού:

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Ο Στιούαρτ Μπράουν λέει ότι το παιχνίδι είναι πολύ παραπάνω από απλή διασκέδαση -- είναι ζωτικής σημασίας


Ο Στιούαρτ Μπράουν λέει ότι το παιχνίδι είναι πολύ παραπάνω από απλή διασκέδαση -- είναι ζωτικής σημασίας

Το αντίθετο του παιχνιδιού είναι η κατάθλιψη !


About this talk

Πρωτοπόρος στην έρευνα σχετικά με το παιχνίδι, ο Στιούαρτ Μπράουν υποστηρίζει πως το χιούμορ, το παιχνίδι, το φλερτ, η φαντασία, ακόμα και το σκληρό πολλές φορές παιχνίδι, μας προσφέρουν κάτι παραπάνω από απλή διασκέδαση. Τα παιδιά που χορταίνουν παιχνίδι, γίνονται ευτυχισμένοι και έξυπνοι ενήλικες -- ενώ το να συνεχίζουμε να παίζουμε, μας κάνει πιο έξυπνους, ανεξάρτητα από την ηλικία μας.

About Stuart Brown

Stuart Brown's research shows play is not just joyful and energizing -- it's deeply involved with human development and intelligence. Through the National Institute for Play, he's working to betterunderstand its significance.

Why you should listen to him:

Dr. Stuart Brown came to research play through research on murderers -- unlikely as that seems -- after he found a stunning common thread in killers' stories: lack of play in childhood. Since then, he's interviewed thousands of people to catalog their relationships with play, noting a strong correlation between success and playful activity. His book Play describes the impact play can have on one's life. 
With the support of the National Geographic Society and Jane Goodall, he has observed animal play in the wild, where he first concieved of play as an evolved behavior important for the well being -- and survival -- of animals, especially those of higher intelligence. Now, through his organization, the National Institute for Play, he hopes to expand the study of human play into a vital science -- and help people everywhere enjoy and participate in play throughout life.
"Finally, a good excuse to goof off … Brown builds a compelling case for the importance of recreation to success and creativity -- and insists that grown-ups need it too."
Discover Magazine

Ο Μίσα Γκλένι ερευνά τα δίκτυα του παγκοσμίου εγκλήματος


Ο Μίσα Γκλένι ερευνά τα δίκτυα του παγκοσμίου εγκλήματος

About this talk

Ο δημοσιογράφος Μίσα Γκλένι έχει αφιερώσει αρκετά χρόνια σε μια θαρραλέα έρευνα για τα δίκτυα του παγκοσμίου οργανωμένου εγκλήματος, που έχουν φτάσει να καλύπτουν το 15% της παγκόσμιας οικονομίας. Από τη ρωσική μαφία ώς τα γιγάντια καρτέλ ναρκωτικών, οι πηγές του περιλαμβάνουν όχι μόνο εκπροσώπους μυστικών υπηρεσιών και αστυνομίας αλλά και εγκληματίες.

About Misha Glenny

Journalist Misha Glenny leaves no stone unturned (and no failed state unexamined) in his excavation of criminal globalisation.

Why you should listen to him:

In minute detail, Misha Glenny's 2008 book McMafia illuminates the byzantine outlines of global organized crime. Whether it's pot smugglers in British Columbia, oil/weapons/people traffickers in Eastern Europe, Japanese yakuza or Nigerian scammers, to research this magisterial work Glenny penetrated the convoluted, globalized and franchised modern underworld -- often at considerable personal risk. 

The book that resulted is an exhaustive look at an unseen industry that Glenny believes may account for 15% of the world's GDP. 

Legal society ignores this world at its peril, but Glenny suggests that conventional law enforcement might not be able to combat a problem whose roots lie in global instability. 

While covering the Central Europe beat for the Guardian and the BBC, Glenny wrote several acclaimed books on the fall of Yugoslavia and the rise of the Balkan nations. He's currently researching a new book on cybercrime.
"Glenny is not afraid to put himself in threatening situations -- one imagines his name is conspicuously absent from the Christmascard list of the world's major criminals."
The Observer


Ο Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου μιλάει για το πως τα παιδιά διαμορφώνονται μέσω της μουσικής


Ο Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου μιλάει για το πως τα παιδιά διαμορφώνονται μέσω της μουσικής



About this talk

Ο Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου είναι ο χαρισματικός ιδρυτής του συστήματος νεανικών ορχηστρών που έχει αλλάξει ριζικά την ζωή χιλιάδων παιδιών στη Βενεζουέλα. Εδώ μοιράζεται μαζί μας την θαυμάσια ιστορία του και αποκαλύπτει την επιθυμία του για το βραβείου TED που θα μπορούσε να έχει μεγάλο αντίκτυπο στις ΗΠΑ και πέρα απ' αυτές.

About Jose Antonio Abreu

Jose Antonio Abreu founded El Sistema ("the system") in 1975 to help poor Venezuelan kids learn to play a musical instrument and be part of an orchestra. 30 years on, El Sistema has seeded 102 youth orchestras -- and many happy lives.

Why you should listen to him:


The gulf between the rich and the poor in Venezuela is one of the worst in the world. Jose Antonio Abreu, an economist, musician, and reformer, founded El Sistema ("the system") in 1975 to help Venezuelan kids take part in classical music. After 30 years (and 10 political administrations), El Sistema is a nationwide organization of 102 youth orchestras, 55 children's orchestras, and 270 music centers -- and close to 250,000 young musicians. 



El Sistema uses music education to help kids from impoverished circumstances achieve their full potential and learn values that favor their growth. The talented musicians have become a source of national pride. Several El Sistema students have gone on to major international careers, including Gustavo Dudamel, soon to be the music director of the Los Angeles Philharmonic, and the bassist Edicson Ruiz, who at 17 became the youngest musician ever to join the Berlin Philharmonic.

There is a simple concept behind Abreu's work: for him an orchestra is first and foremost about together ness, a place where children learn to listen to each other and to respect one another.
"Music has to be recognized as an ... agent of social development in the highest sense, because it transmits the highest values -- solidarity, harmony, mutual compassion. And it has the ability to unite an entire community and to express sublime feelings."
José Antonio Abreu

Τζεσα Γκέιμπλ: Ο φυσικός μας κύκλος ύπνου


Τζεσα Γκέιμπλ: Ο φυσικός μας κύκλος ύπνου

About this talk

Σήμερα στο κόσμο, για να ισορροπήσεις σχολείο, εργασία, παιδιά και άλλα, οι πιο περισότεροι από μας μπορούν μόνο να ελπίσουν για τις απαραίτητες οχτω ώρες ύπνου που συνιστόνται. Μελετώντας την επιστήμη γύρω από το εσωτερικό ρολόι του σώματός μας, η Τζεσα Γκέιμπλ αποκαλύπτει το εκπληκτικό και ουσιώδες πρόγραμμα ανάπαυσης που θα'πρεπε να ακολουθήσουμε.

About Jessa Gamble

Jessa Gamble writes about sleep and time, showing how our internal body clock struggles against our always-on global culture.

Why you should listen to her:

Jessa Gamble is an award-winning writer from Oxford, who lives in the Canadian Subarctic. Now that humanity has spread right to the Earth's poles and adopted a 24-hour business day, Gamble argues that our internal clocks struggle against our urban schedules. Her work documents the rituals surrounding daily rhythms, which along with local languages and beliefs are losing their rich global diversity and succumbing to a kind of circadian imperialism.
A dynamic new voice in popular science, Gamble was awarded a 2007 Science in Society journalism award from the Canadian Science Writers Association for her first-person account of daily life at the Eureka High Arctic Weather Station. She is the author of The Siesta and The Midnight Sun: How We Measure and Experience Time.


Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

Η μαλακία οι Πατέρες της εκκλησίας και οι Έλληνες φιλόσοφοι.

Η μαλακία οι Πατέρες της εκκλησίας και οι Έλληνες φιλόσοφοι.

H ΜΑΛΑΚΙΑ ΩΣ ΕΠΙΤΙΜΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ
ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΣ
Ο διάβολος του καλόγερου, του επισκόπου, του οσίου και κάθε πιστού χριστιανού λέγεται μαλακία, σεξουαλική αυτοϊκανοποίηση. Ο διάβολος αυτός δεν εξορκίζεται με τίποτε. Παραμένει εκεί, αλώβητος από κάθε ανάθεμα, μέσα στο βρακί του επίδοξου αυτοευνούχου, υπενθυμίζοντάς του συνεχώς το ύβρισμά του.

Τον αυτοευνουχισμό,  του τον πρότεινε ο Ιησούς στα ίσια: (Ματθ. 19. 12) «Διότι υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι από την κοιλιά της μητέρας τους γεννήθηκαν έτσι. Και υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι έγιναν ευνούχοι από τους ανθρώπους, και υπάρχουν ευνούχοι, οι οποίοι μόνοι τους έγιναν ευνούχοι δια την βασιλεία των ουρανών. Όποιος μπορεί να το δεχθεί, ας το δεχθεί».

   Αυτός ο θεός μπορεί να λέγεται θεός της αγάπης. Αλλά  την ερωτική και γενετήσια αγάπη φαίνεται ότι  την απεχθάνονταν.

   Η φύση όμως δεν μπορεί να νικηθεί από κανέναν άνθρωπο, για τον απλούστατο λόγο, διότι ο άνθρωπος είναι γέννημα της φύσης και μόνον αυτής.

  Για τον λόγο αυτόν η μαλακία είναι κατ’  εξοχήν επίδοση του πολεμίου της. Η ανικανότητα της υπερνίκησής της τρανώνει το μίσος κατά της. Το τι της σούρνει ο κατανικόμενος από αυτή είναι και για γέλια και για κλάματα.

   Το «ΠΗΔΑΛΙΟ» (εκδ. Βασ. Ρηγοπούλου, Καρόλου Ντηλ 4, Θεσς/νίκη) κατά τον χριστιανικό κόσμο «είναι η Διαθήκη μετά την καινή και την παλαιά, η μετά τας αγίας Γραφάς αγία γραφή» (σελ. Λστ΄).  Στη σελίδα 704 στην υποσημείωση (2) διαβάζουμε «Εφθάσαμεν τέλος πάντων και εις την κατάρατον μαλακία, ήτις την σήμερον αληθώς είναι η κοινή ψυχόλεθρος πανούκλα οπού φθείρει απολλύει τους περισσοτέρους ανθρώπους του κόσμου, και μάλιστα τους αθλίους νέους, κατά της οποίας όσα και αν ειπεό τινας, έχωντας σκοπόν να εκριζώσειαπό τον κόσμον τοιούτον φοβερόν και θεομίσητον κακόν, ποτέ δεν ήθελαν νομισθούν μάταια και περιττά».

   Κι όλ’  αυτά διότι ο Γιαχβέ θανάτωσε τον Αυνάν όταν προέβη στο έγκλημα αυτό!! Οποία αγάπη, ανεκτικότητα και δικαιοσύνη! Τώρα γιατί όλοι οι υπόλοιποι αρσενικοί ανά τους αιώνες γλίτωσαν από την τιμωρία αυτή, κανείς δεν θα το μάθει ποτέ. Διότι το γνωρίζουν άπαντες πολύ καλά ότι δεν υπάρχει αρσενικό, το οποίο να μη υποπίπτει συχνά στο «έγκλημα» αυτό.

  Όταν όμως η μαλακία κτυπά στο κεφάλι αυτόν που του απαγορεύεται να την διαπράξει, κι ο οποίος ολημερίς έχει τον νου του σ’  αυτήν, ιδού τι μαλακίες μπορεί να ξεστομίζει: από τη προηγούμενη και πάλι σελίδα «και είναι γνώμη τινών διδασκάλων ότι ο θεός μισώντας τόσον πολλά τους υπερηφάνους φιλοσόφους των Ελλήνων, τους αφήκε να κυριευτούν από την αμαρτίαν αυτήν (εννοεί την μαλακία) δια τιμωρίαν της ειδωλολατρίας των, επειδή γνώντες τον θεόν, ουχ ως θεόν εδόξασαν».

  Δηλαδή όλοι αυτή, ανά τον κόσμον, οι οποίοι θαυμάζουν και μελετούν τους φιλοσόφους της αρχαίας Ελλάδος, δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να μαλακίζονται!!!

   Αυτόν τον ανόητο και ανώμαλο άνθρωπο που έγραψε τις προαναφερόμενες μαλακίες, τον Νικόδημο τον αγιορείτη, οι πατέρες τον ανακήρυξαν εξέχοντα άγιο!!! Από το στόμα του ίδιου τώρα, καλοί μας χριστιανοί, ας πληροφορηθείτε γιατί και πώς όλοι σας έχετε χάσει, μιά και καλή, την βασιλεία των ουρανών αφού, ούτως ή άλλως, άπαντες εμαλακίσθητε, όπως βεβαίως και άπαντες οι υπόλοιποι.

   Σελ. 705: «η μαλακία όχι μόνον προξενεί ζημίαν αιώνιον εις την ψυχήν αλλά και εις την υγείαν του σώματος. Ζημίαν αιώνιον εις την ψηχήν, διατί την υστερεί της Βασιλείας των Ουρανών, και την καταδικάζει εις την παντοτεινήν τιμωρίαν, ως λέγει ο Παύλος (Α΄ Κορινθ. Στ΄ 9)». Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί όλοι οι καλόγεροι θεωρούσαν τον εαυτό τους αμαρτωλούς και άξιους της αιωνίας κολάσεως. Να υπήρχε άραγε κανείς που να μην είχε υποπέσει στο αμάρτημα αυτό;

    Και συνεχίζει «Μη πλανάσθε, ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, Βασιλείαν θεού ου κληρονομήσουσι». Μας εξηγεί δε ότι παρ’ όλο που μερικοί πατέρες άλλως ερμήνευσαν την λέξη μαλακοί ωστόσο, «πολλοί των δασκάλων και επί της εννοίας ταύτης τους μαλακούς εξέλαβον».

   Όσο για τις ζημίες του σώματος απαριθμούνται αμέσως: «Α΄ κιτρινίζουσι, Β΄ αδυνατεί ο στόμαχός των και να χωνεύσουσι δέν ημπορούν, Γ΄ ασθενεί η όρασις των οφθαλμών τους, Δ΄ χάνουσιν την φωνήν, Ε΄ χάνουσι την ευφυΐαν και οξύτητα του νοός, ΣΤ΄ χάνουσι την μνήμην, Ζ΄ χάνουσι τον ύπνον, με κάποια ταραχώδη ενύπνια, Η΄ τρέμει το σώμα των, Θ΄ χάνουσιν όλην την ανδρείαν του σώματος και της ψυχής, και γίνονται άνανδροι ωσάν γυναίκες, Ι΄ ακολουθεί εις αυτούς η αποπληξία, ήτοι ταμπλάς, ΙΑ΄ ακολουθεί εις αυτούς συχνάκις η καθ’ ύπνους ρεύσις, πολλάκις δε και όταν ήναι έξυπνοι, δια το πολύ άνοιγμα των σπερματικών τους πόρων και ΙΒ΄ , τέλος πάντων γηράσκουσι ογλίγωρα και αποθνήσκουσι κακώς».

   Μάλλον δεν θα μπορούσε να υπάρξει ακριβέστερη περιγραφή των συμπτωμάτων του ανθρώπου που μαλακίζεται μετά ενοχών. Μιά έτοιμη έρευνα για παθοσεξολόγους, όπως και έτοιμες γνώσεις: «ένα δράμι σπέρμα αξίζει δια σαράντα δράμια αίμα, και η δύναμις εκείνου είναι ισόμετρος με την δύναμιν των τεσσαράκοντα δραμίων του αίματος».

   Αυτή είναι η προσφορά των καλόγερων στην επιστήμη της ιατρικής: μαλακίες επί μαλακιών.

   Λίγο πιό κάτω έχουμε περιγραφή και των ειδών της μαλακίας. Σας προτείνουμε εδώ να δώσετε μεγάλη προσοχή, διότι είναι αδύνατον να αποκτήσετε, περί μαλακίας, γνώσεις που να προέρχονται από εμπειρότερα, στο θέμα αυτό άτομα. «Αλλά πρέπει και να σημειώσωμεν  ότι η μαλακία γίνεται τριών λογιών, ή με το χέρι το ίδιον του ανθρώπου, ή με το χέρι άλλου, ή με το κοπάνισμα και κτύπημα εις τα μηρία». Όπως αντιλαμβανόμαστε οι δύο τελευταίες περιπτώσεις απαιτούν την συμμετοχή τουλάχιστον δυο ατόμων.

  Τέλος εφιστάται η προσοχή ότι «Δεν πρέπει και τούτο να λανθάνη τους πνευματικούς πατέρας, ότι η κατάρατος μαλακία προχωρεί και εις τας γυναίκα. Δια τούτο και αυταί πρέπει να κανονίζονται ωσάν και οι άνδρες, ίνα μη λέγω και βαρύτερα». Δέν θέλει , όπως βλέπετε, να λησμονήσει ο άγιος και τα περί ισότητος των δύο φύλων, αφού λέει «ινα μη λέγω και βαρύατερα». Αυτά τα ολίγα περί της μαλακίας των γυναικών διότι λείπει η ανάλογη εμπειρία.

  Ας μη μας πει κάποιος ότι όλ’ αυτά τυγχάνουν παρωχημένα στον χριστιανικό κόσμο. Αρκεί να εξομολογηθεί κανείς αυτό το «αμάρτημα» σε εξομολόγο για να διαπιστώσει του λόγου το αληθές.

   Η υποβολή της ενοχής στους νέους, για το θέμα αυτό, αποτελεί εγκληματική ενέργεια, αφού ολοφάνερα δεν πρόκειται ούτε για αμάρτημα ούτε για κανένα έγκλημα, όπως θέλουν τα αρρωστημένα και ανώμαλα μυαλά των αγίων. Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν βρέθηκε μέχρι στιγμής κι ούτε πρόκειται να βρεθεί, που να προτείνει την μαλακία ως ευγενές άθλημα. Παράλληλα είναι αδύνατον να εμποδίσει κανείς την αυτοϊκανοποίηση του γενετήσιου ενστίκτου όταν αυτό εμποδίζεται να ικανοποιηθεί φυσιολογικώς.

   Ας πάψουν λοιπόν οι μισούντες την ανθρώπινη φύση και της εκδηλώσεις της να μολύνουν τις αθώες ψυχές των νέων. Διότι το μόνο που πετυχαίνουν είναι να τους καταστήσουν άρρωστους με τα συμπτώματα που μας περιέγραψαν πιό πάνω. Ποτέ οι κοινωνίες δεν αντιμετώπισαν προβλήματα σ’ αυτό το θέμα, παρά μόνον οι χριστιανικές, κι αυτές μόνον και μόνον επειδή αναθεματίζοντας την αυτοϊκανοποίηση, αρρώστησαν τις ψυχές των νέων, με αδικαιολόγητες ενοχές.

  Παππούληδες κρατήστε την αρρωστημένη φαντασία σας για τους εαυτούς σας. Σεβαστείτε επί τέλους την αθωότητα των νέων.

   Υπάρχουν τεράστιες ευθύνες των «αγίων» της χριστιανικής πίστης για προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι σχετικά με το θέμα που διαπραγματευόμαστε εδώ. Ιδού ένα από αυτά, σοβαρότατο: Θεσσαλονίκη 7-10-2000. Ο γενικός αρχίατρος Παύλος Διδάγγελος, πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής του 18ου  Ιατρικού Συνεδρίου Ενόπλων Δυνάμεων ανακοινώνει: «Δραματική αύξηση του καρκίνου των όρχεων στους στρατεύσιμους». Ωστόσο στο πρόβλημα αυτό υπάρχει μιά πιό δραματική διάσταση, και προσθέτει «Οι στρατιώτες διστάζουν να αναφέρουν σε ανώτερους ή σε γιατρούς για τυχόν ενοχλήσεις ή συμπτώματα κατά την διάρκεια της θητείας και της εκπαίδευσής τους, με αποτέλεσμα να έρχονται σε μας με καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο».

  Στο ίδιο συνέδριο δηλώνεται ότι η έγκαιρη αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού, θεραπεύει το 98% των περιπτώσεων. Αντιθέτως, αντιστρόφως ανάλογη είναι η επιτυχία σε σχέση με την καθυστέρηση αντιμετώπισης του προβλήματος.

 Ρωτάμε λοιπόν τους πατέρες, που τόσο κόπτονται γιά τη υγεία των νέων, εάν οι νέοι αυτοί είχαν το πρόβλημα σ’ ένα άλλο μέλος ή σημείο του σώματός τους θα δίσταζαν να το αναφέρουν στους γιατρούς και στους δικούς τους; Βεβαίως και όχι. Δεν το αναφέρουν λοιπόν γιατί ντρέπονται. Εάν οι νέοι αυτοί ζούσαν ανάμεσα σε δεκάδες γυμνά αγάλματα, όπως οι πρόγονοί τους, αν αθλούνταν γυμνοί όπως στην αρχαιότητα, θα ντρέπονταν καθόλου για το σώμα και τα γεννητικά τους όργανα; Βεβαίως και όχι.

    Ποιός τους έμαθε να ντρέπονται για τα γεννητικά τους όργανα; Κανείς άλλος εκτός από σας. Το μίσος σας για το ανθρώπινο σώμα και τα γεννητικά όργανά του δεν περιγράφεται. Ο αρχιερέας σας ιερός Αυγουστίνος έφθασε στο σημείο να θεωρεί το ανθρώπινο γένος συλλήβδην βρωμερό επειδή λέει ο άνθρωπος γεννιέται μέσα στις βρωμιές της μάνας του.

    Βρέ βρωμερό κτήνος με ποιό δικαίωμα προσβάλλεις τη μανούλα μου και μένα;;; Και όσο για μένα, άντε πάει κι έρχεται. Αλλά την μανούλα μου, που με τόση υπομονή και αγάπη με κυοφορούσε τόσους μήνες, που με βύζαινε, με ξεσκάτωνε, με νανούριζε, που μ’ έτρεχε ανάστατη στους γιατρούς για ψύλλου πήδημα, που μπορούσε να σκοτώσει άνθρωπο αν με πείραζε, που με διάβαζε για να μορφωθώ, που δεν υπάρχει κανένας άλλος  τρόπος για να την τιμήσει το παιδί της,  παρά να την λατρεύει απεριόριστα.  Με ποιό δικαίωμα λοιπόν αχρείε μας την προσβάλλεις.

  Αυτούς τους ανθρώπους αποκάλεσε ιερούς και άγιους ο χριστιανισμός!!! Αυτούς που βδελύσσονται το ανθρώπινο γένος. Αυτούς που έλεγαν και έπρατταν μαλακίες βλαβερότατες για το ανθρώπινο γένος.
      
Βασδέκης Ν. Σταύρος

REM Losing my religion

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Σάλπισμα Πολεμιστήριον

Για όσους θυμούνται το εκατοστάρικο (δραχμών) με τον Αδαμάντιο Κοραή και τη κορδέλα με το ατελές ΠΟΛΕΜΙΣ ... ΣΑΛΠΙΣΜΑ

Τι συμφέρει εις την απελευθερωμένη από τους Τουρκους Ελλάδα ...

Έλληνες και Εβραίοι στην αρχαιότητα. Μία απάντηση στην αντιεβραϊκή προπαγάνδα.



























Γράφει ο Γιώργος Σιδηρούντιος

Βασικό και πρωταρχικό αντισημιτικό επιχείρημα είναι το ότι ανέκαθεν μέσα στην ιστορία Εβραίοι και Έλληνες ήταν εχθροί. Αυτό ακριβώς εμπεριέχεται στην προτροπή "ενθυμηθήτε αυτό : οι χρόνιοι εχθροί του Ελληνισμού: οι Ιουδαίοι," με την οποία ο Κ. Πλεύρης αρχίζει το βιβλίο του για τους Εβραίους. Το ερώτημα όμως δεν είναι το τι πιστεύει ο Πλεύρης, αλλά το τι πραγματικά λένε οι αρχαίες ιστορικές πηγές για τις σχέσεις Ελλήνων και Εβραίων. Ο Πλεύρης στη βιβλιογραφία του δεν αναφέρει αρχαίες πηγές, εκτός από την Παλαιά Διαθήκη και το Ταλμούδ. Ακόμα όμως και για αυτές τις δύο, καμία διευκρίνηση δεν έδωσε σχετικά με το ποια έκδοσή τους χρησιμοποίησε. Κατά πάσα πιθανότητα η παράληψη αυτή οφείλετε στο ότι δεν μελέτησε καμία έκδοση των πρωτότυπων κειμένων, αλλά εύκολα και γρήγορα αντέγραψε αναφορές σε αυτές τις δύο πηγές, μέσα από έργα άλλων σύγχρονων συγγραφέων. Με λίγα λόγια, αυτό σημαίνει ότι ο Πλεύρης στην ουσία δεν έχει μελετήσει το αντικείμενο για το οποίο μιλάει και γράφει. Ας αρχίσουμε όμως εμείς την μελέτη των πηγών, και ας βρούμε μέσα σε αυτές αναφορές στις σχέσεις Ελλήνων και Εβραίων, ώστε να διαπιστώσουμε τι τελικά ήταν μεταξύ τους, εχθροί ή φίλοι;
Στη Γέννεση λοιπόν της Παλαιάς Διαθήκης, το όνομα ενός εγγονού του Νώε είναι Ιωυαν, και αυτό ορισμένοι το εκλαμβάνουν ως Ίωνας [ 1 ]. Εφόσον αυτή η μετάφραση είναι σωστή, εδώ απλά βλέπουμε μία θεωρία για κοινή καταγωγή όλων μας, Εβραίων και Ελλήνων. Πάλι στην Παλαιά Διαθήκη, στον Ιωήλ, υπάρχει μία αναφορά που μας λέει ότι κάποιοι κάτοικοι της Τύρου και της Σιδώνας αιχμαλώτισαν Ιουδαίους και στη συνέχεια τους πούλησαν ως δούλους στους "Γιεβανίμ." Το ότι η λέξη Γιεβανίμ σημαίνει "Έλληνες" (πιθανότατα Ίωνες), επιβεβαιώνεται από την μετάφραση του Ιωήλ στην αρχαία Ελληνική που υπάρχει στην λεγόμενη έκδοση των Εβδομήκοντα. Στον Ιεζεκιήλ, η Γιαβάν, που στων Εβδομήκοντα έχει μεταφραστεί όχι ως Ιωνία αλλά ως Ελλάς, είναι ένας τόπος που κάνει εμπόριο δούλων και χάλκινων σκευών. Όσο και εάν σήμερα μας φαίνεται κάπως περίεργο, το δουλεμπόριο ήταν βασικό χαρακτηριστικό της οικονομίας πολλών λαών της αρχαιότητας. Μία ακόμα αναφορά του Ιεζεκιήλ μιλάει και για κάποιους Ροδίτες που έκαναν εμπόριο ελεφαντόδοντων με τους Εβραίους [ 2 ]. Οι τρεις λοιπόν παραπάνω αναφορές απλά παρουσιάζουν κάποιους Έλληνες ως έμπορους, δίχως έχθρες. Μέχρι την άφιξη του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην περιοχή του Ισραήλ, δεν υπάρχουν στοιχεία για συγκρούσεις ανάμεσα σε Εβραίους και Έλληνες, εκτός και εάν κάποιος θεωρήσει τους αρχαίους Φιλισταίους ως Έλληνες, πράγμα για το οποίο μάλλον δεν υπάρχουν τόσες πειστικές αποδείξεις όσες ορισμένοι υποστηρίζουν ότι έχουν. Μέχρι στιγμής δεν γνωρίζουμε καν ποια γλώσσα μιλούσαν οι Φιλισταίοι.
Με την άφιξη του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην περιοχή του Ισραήλ, υπάρχουν αναφορές για συνεργασία του με τον Αρχιερέα των Εβραίων, αλλά και για την καταστροφή της Σαμάριας από τα στρατεύματά του [ 3 ]. Βέβαια, δεν έφταιξαν οι Σαμαρίτες τότε για το ότι ένας Ελληνικός στρατός ήρθε από τόσο μακριά για να καταλάβει την περιοχή τους. Πάντως, σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, τους άλλους Ισραηλίτες δεν τους κατέστρεψαν οι Έλληνες, αλλά είχαν συνεργασία μαζί τους. Σύμφωνα με τις παραπάνω αναφορές, οι Έλληνες τότε ήταν εχθροί μόνο των Σαμαριτών, και όχι όλων των Ισραηλιτών. Μετά τον θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου άρχισαν οι πόλεμοι ανάμεσα στους Πτολεμαίους και τους Σελευκίδες. Είχαν την ατυχία τότε οι Ισραηλίτες, ένας μικρός λαός, να βρίσκονται στα σύνορα ανάμεσα στα βασίλεια δύο Ελληνικών υπερδυνάμεων, που αλληλοσυγκρούονταν με κάθε αγριότητα του πολέμου για πολλά χρόνια. Εδώ θα θέλαμε να ρωτήσουμε κάποια πράγματα τον "ειδικό" δικηγόρο Πλεύρη. Μήπως γνωρίζει να μας πει πόσες πολλές φορές διέσχισαν τα αλληλοσπαραζόμενα Ελληνικά στρατεύματα τη γη των Εβραίων, μόνο μέσα στα πρώτα είκοσι χρόνια των Ελληνικών εμφυλίων; [ 4 ] Μήπως γνωρίζει να μας πει ποιά ήταν η τύχη των Εβραίων αμάχων κατοίκων της περιοχής τότε; Έπρεπε ή δεν έπρεπε τις ανάγκες των στρατιωτών σε νερό, τροφή, θέρμανση και σεξ, να ικανοποιούν οι τοπικοί άμαχοι; Λεηλατούσαν ή δεν λεηλατούσαν οι Σελευκίδες τις συνοριακές περιοχές των Πτολεμαίων και το αντίστροφο, πάνω όμως στις οποίες κατοικούσαν Εβραίοι; Προκάλεσε άραγε εφορία στους Εβραίους το ότι η γη που κατοικούσαν έγινε πεδίο μαχών ανάμεσα σε Ελληνικές υπερδυνάμεις; Οι αρχαίες πηγές μας λένε ότι στις αρχές των πολέμων, κάποιοι Εβραίοι στάθηκαν στο πλευρό του Έλληνα βασιλιά Σέλευκου Νικάτορα. Έχασε όμως τον πόλεμο, και η τύχη της Ιερουσαλήμ του Σέλευκου ήταν να ισοπεδωθεί από τον νικητή Έλληνα Πτολεμαίο Σωτήρα [ 5 ]. Φυσικά και οι Εβραίοι πλήρωναν ακριβά τους Ελληνικούς εμφύλιους. Ο διχασμός και η αντιπαλότητα ανάμεσα στα Ελληνικά βασίλεια, αποτέλεσμα είχε το διχασμό των περιοχών που ζούσαν Εβραίοι, και κατ' επέκταση τον διχασμό ανάμεσα στους ίδιους τους Εβραίους. Πολλοί δέχθηκαν να υπηρετήσουν τόσο στα στρατεύματα των Πτολεμαίων όσο και στα στρατεύματα των Σελευκιδών, και αντιμετωπίσθηκαν ως ισότιμοι με τους Έλληνες [ 6 ]. Στην ουσία, στα πεδία των μαχών ανάμεσα στα Ελληνικά βασίλεια σκοτώνονταν μεταξύ τους μεικτά Έλληνοεβραϊκά στρατεύματα, και όχι μόνο Έλληνες εναντίον Ελλήνων. Προφανώς συμμετείχαν με την κάθε πλευρά και άλλες εθνότητες. Όταν περίπου στο 201 π.Χ. οι Σελευκίδες έκανα νέους πολέμους ενάντια στους Πτολεμαίους για να προσαρτήσουν τις περιοχές που περιλάμβαναν την Ιουδαία, κάποιοι Εβραίοι Ιεροσολυμίτες τους στήριξαν [ 7 ]. Την ίδια εποχή υπάρχουν αναφορές ότι ο Πτολεμαίος Φιλοπάτωρ ο Τέταρτος, πιθανότατα επειδή έχασε την Ιερουσαλήμ λόγω της συμμαχίας Ιεροσολυμιτών με τους Σελευκίδες, έκανε αντίποινα εναντίον των Εβραίων που ζούσαν στην Αίγυπτο. Οι Έλληνες όμως πολίτες της Αιγύπτου προσέφεραν τη βοήθειά τους στους Εβραίους, και προσπάθησαν να τους σώσουν από τα χέρια των αρχών του βασιλιά [ 8 ]. Θα δούμε πολλά στοιχεία παρακάτω σχετικά με το ότι στην αρχαία ιστορία, τόσο Έλληνες όσο και άλλοι υπήρξαν συχνά φίλοι των Εβραίων. Δεν υπάρχει μόνο το γνωστό παράδειγμα της βασίλισσας Ελένης της Αδιαβηνής που ασπάστηκε τον Εβραϊσμό, και μάλιστα στα μέσα του πρώτου αιώνα έσωσε και την Ιερουσαλήμ σε καιρούς μεγάλης πείνας [ 9 ]. Οι σχέσεις μεταξύ Ελλήνων και Εβραίων ηγετών ήταν συχνά αδελφικές, όπως αυτές του Αντιόχου Σέλευκου του 3ου και του Αρχιερέα Ονία του 3ου, στα μέσα του δευτέρου π.Χ. αιώνος [ 10 ]. Στενές συμμαχίες μεταξύ Εβραίων και Ελλήνων παρατηρούνται σε όλη τη διάρκεια των Ελληνιστικών χρόνων. Κάποια εμπλοκή όμως, ιδιαίτερης σημασίας, παρουσιάζεται κατα τη διάρκεια της βασιλείας του Αντίοχου του Επιφανούς. Μετά τον θάνατο του προκατόχου του, Αντιόχου του 3ου, ο "αδελφός" του Αρχιερέα Ονία του 3ου, Ιάσονας, συμμάχησε με τον νέο Έλληνα βασιλιά, και έγινε αυτός Αρχιερέας. Εκείνες τις εποχές, βλέπουμε συχνά ότι με την αλλαγή Έλληνα βασιλιά γίνονταν και αλλαγή στη θέση του Εβραίου Αρχιερέα. Ο κάθε νέος βασιλιάς προφανώς ήθελε νέους, δικούς του συνεργάτες, όπως γίνετε και σήμερα με τους ηγέτες που όταν κερδίζουν την εξουσία φτιάχνουν νέες, δικές τους κυβερνήσεις. Το νέο μέλος λοιπόν της νέας κυβέρνησης της Αντιοχείας, ο Ιάσονας, ήταν ο πρώτος Εβραίος ηγέτης που προσπάθησε να βάλει στον τότε παγκόσμιο χάρτη την Ιερουσαλήμ ως πόλη - κράτος, κάτι που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήταν, διότι δεν είχε την απαιτούμενη οργάνωση και τα στοιχεία εκείνα για να αναγνωρισθεί ως πόλη. Δεν είχε δήμο, θέατρο, στάδιο, αγορά, σχολή κτλ. Ο δραστήριος όμως Ιάσονας τα έφτιαξε. Υπερσυντηρητικά στοιχεία της κοινωνίας τότε τον κατηγόρησαν σαν εισαγωγέα κακών ξένων ηθών στον Ισραήλ [ 11 ]. Όμως, ο Ιάσονας δεν αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα από τους υπερσυντηρητικούς, που σε κάθε κοινωνία υπάρχουν, αλλά από τον ίδιο τον Έλληνα βασιλιά που τον είχε διορίσει. Εκείνους τους καιρούς, γίνονταν συχνά εκποίηση αξιωμάτων. Δηλαδή, όποιος είχε το χρήμα, μπορούσε να το δώσει στο βασιλιά για να αγοράσει αξίωμα. Βλέπουμε την ίδια αυτή αρχαία παράδοση να συνεχίζετε και επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ακόμα, όταν ο πλουσιότερος Χριστιανός Επίσκοπος αγόραζε από τον Σουλτάνο το αξίωμα του Πατριάρχη. Ο Έλληνας βασιλιάς Επιφανής λοιπόν, κάποια στιγμή πούλησε το αξίωμα του Αρχιερέα της Ιερουσαλήμ στον 'αδελφό' του Ιάσονα, τον Μενέλαο [ 12 ]. Προφανώς ο Επιφανής είχε μεγάλη ανάγκη από χρήματα λόγω των πολέμων του με τους Πτολεμαίους, αλλά και άλλους. Ο Εβραίος Ιάσονας, πικραμένος που έχασε τη θέση του, κατέφυγε στο πλευρό του Έλληνα Πτολεμαίου του 6ου, όπου βρίσκονταν και ο ανιψιός του Ιάσονα και του Μενέλαου, ο γιος του Ονία του 3ου. Αργότερα, ο Ιάσονας πήγε και στον πλευρό των Σπαρτιατών [ 13 ]. Από τα παραπάνω γεγονότα βγαίνει το συμπέρασμα ότι δεν υπήρξε μία γενική έχθρα ανάμεσα σε Έλληνες και Εβραίους, αλλά υπήρχαν διαφορετικά συμφέροντα διαφορετικών ηγετών οι οποίοι σχημάτιζαν μεικτές Εβραιοελληνικές συμμαχίες. Το ίδιο συμπέρασμα βγαίνει και από τα παρακάτω. Όταν ο Επιφανής είχε πόλεμο με τους Πτολεμαίους, μία παράταξη των Εβραίων προσπάθησε να πάρει τον έλεγχο της Ιερουσαλήμ, αλλά απέτυχε. Αυτή η κίνηση εξόργισε τον Επιφανή, ο οποίος εκτός από την τιμωρία των αντιπάλων του, προχώρησε και στην σύληση των αναθημάτων του Ναού της Ιερουσαλήμ, πράξη με την οποία προφανώς προσπάθησε να καλύψει τις οικονομικές ανάγκες των πολέμων του, μίας και τα πολύτιμα μέταλλα των αναθημάτων μπορούσαν να μετατραπούν σε νομίσματα σχετικά γρήγορα [ 14 ]. Ο Επιφανής εκείνη την εποχή είχε δύο μέτωπα. Τους Πτολεμαίους στη δύση και τους Πέρσες στην Ανατολή. Η Εβραϊκή παράταξη του Αρχιερέα Μενέλαου παρέμενε στο πλευρό του Επιφανούς, και τον βοηθούσε. Όμως, φυσικό ήταν τότε κάποιοι άλλοι Εβραίοι να μην εγκρίνουν τις πράξεις του Επιφανούς. Ο Ναός μέσα από τον οποίο πήρε ο Επιφανής την περιουσία τους, ήταν ότι και για εμάς η Ακρόπολη. Σαν αποτέλεσμα, επαναστάτησαν. Μία πηγή μας λέει ότι ένα από τα μέτρα που πήρε ο Επιφανής έναντι των επαναστατών, ήταν ο εξαναγκασμός να εγκαταλείψουν τη θρησκεία τους. Αυτό όμως ίσως να είναι και υπερβολή, διότι ο Μενέλαος και όσοι Εβραίοι στήριζαν τον Επιφανή, συνέχιζαν να διατηρούν τις ιερατικές τους θέσεις. Όμως, όπως είπαμε, δεν ήταν όλοι οι Εβραίοι σαν την παράταξη του Μενέλαου. Μέσα από τη θρησκεία τους κάποιοι εμπνέονταν για να αντιστέκονται σε ξένα αφεντικά και να μην δέχονται την υποδούλωση. Αυτή άλλωστε είναι και μία ουσία της θρησκευτικής θεωρίας που μιλάει για "εκλεκτό λαό", δηλαδή η διατήρηση της ιδιαιτερότητας και της ανεξαρτησίας, και όχι η υποδούλωση και η αφομοίωση. Παρόμοια θεωρία ιδιεταιρότητας - ανωτερότητας με αυτή "έχουμε" και οι Ελληνοέλληνες, λέγοντας ότι είμαστε απόγονοι του Τιτάνα Προμηθέα. Παρόμοιες θεωρίες έχουν και άλλοι λαοί, οι οποίοι με αυτές στηρίζουν τη διαφορετικότητά τους. Κάποιοι λοιπόν Εβραίοι τότε αρνήθηκαν την υποταγή στον ιερόσυλο Επιφανή διότι έτσι ήθελαν και έτσι πίστευαν, και ο Επιφανής τους θανάτωσε. Κάποιους από αυτούς τους ονομάζει ο Άγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός ως τους πρώτους μάρτυρες της αληθινής πίστεως, δηλαδή του Χριστιανισμού, και την μνήμη τους εορτάζει ακόμα η Ορθόδοξη Εκκλησία κάθε 1η Αυγούστου [ 15 ]. Είναι αυτοί που σύμφωνα με μία εκδοχή αντιστάθηκαν στον λεγόμενο "Ελληνισμό" του Επιφανούς, με την έννοια του ότι αρνήθηκαν να αλλάξουν πίστη για τη χάρη του. Μετά τον θάνατο του Επιφανούς σε ένα πόλεμο με τους Πέρσες, ο νέος Έλληνας βασιλιάς Αντίοχος Ευπάτωρ δολοφόνησε τον Αρχιερέα Μενέλαο, και έδωσε τη θέση του Αρχιερέα σε ένα φίλο του, τον Άλκιμο [ 16 ]. Δηλαδή, ο νέος Έλληνας βασιλιάς εγκατέλειψε την Εβραϊκή παράταξη που στήριζε ο Επιφανής, και έγινε σύμμαχος μίας άλλης Εβραϊκής παράταξης, αυτής του Άλκιμου. Ο Άλκιμος λοιπόν θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας από τους επαναστάτες ενάντια στην μεικτή παράταξη του Μενέλαου - Επιφανή. Μετά το θάνατο του Επιφανή, σύμφωνα με μία εκδοχή, ο νέος Βασιλιάς Ευπάτωρ, με προσωπικές εντολές στο στρατηγό Λυσία, αποκατέστησε το Ναό της Ιερουσαλήμ και επανέφερε αρχαίες Εβραϊκές παραδόσεις [ 17 ]. Αργότερα όμως, ο Ευπάτορας δολοφονήθηκε από τον ξάδελφό του Δημήτριο Σέλευκο που έγινε ο νέος βασιλιάς, ο οποίος όμως κράτησε τον Αρχιερέα Άλκιμο στη θέση του. Αυτό που μέσα από τη μελέτη της παραπάνω ιστορίας μπορεί κανείς να αντιληφθεί, είναι το ότι τότε δεν υπήρξε καμία Εβραϊκή παράταξη που να ήταν μόνιμα ανθελληνική. Το συμπέρασμα ότι οι Εβραίοι ήταν μόνιμοι εχθροί των Ελλήνων είναι πλαστό. Ακριβώς όπως υπήρχε συνεργασία αλλά και σύγκρουση ανάμεσα σε Έλληνες, έτσι υπήρχε και συνεργασία αλλά και σύγκρουση ανάμεσα σε Εβραίους και Έλληνες, αλλά και ανάμεσα σε Εβραίους και Εβραίους. Αυτή η κατάσταση συνεχίζετε και στην εποχή των Μακκαβαίων. Για παράδειγμα, με τον Έλληνα Βασιλιά Δημήτριο συνεργάστηκε ο Ιούδας Μακκαβαίος, ο οποίος πριν πολεμούσε ενάντια στον Έλληνα Επιφανή [ 18 ]. Αργότερα όμως συγκρούστηκε και με τον Δημήτριο και έτσι έχασε τη ζωή του [ 19 ]. Ο αδελφός του Ιούδα Μακκαβαίου, Ιωνάθαν, ήταν σύμμαχος του Έλληνα βασιλιά Αλέξανδρου Μπαλά, ο οποίος εν το μεταξύ είχε δολοφονήσει τον Δημήτριο για να του πάρει το θρόνο. Ο Μπαλάς λοιπόν, όρισε τον φίλο του Ιωνάθαν νέο Αρχιερέα [ 20 ]. Όταν σε λίγο καιρό η παράταξη ενός Έλληνα Τρύφωνα έκανε πόλεμο ενάντια στην παράταξη του Έλληνα Μπαλά για να του πάρει το θρόνο, έτρεξε ο Εβραίος Ιωνάθαν με τους Εβραίους του να υπερασπιστεί τον σύμμαχό του Έλληνα Μπαλά, και έτσι έχασε τη ζωή του [ 21 ]. Ο κάθε Έλληνας ηγέτης της περιοχής είχε και τον δικό του Εβραίο σύμμαχο ηγέτη. Για μία ακόμα φορά θα πούμε ότι φυσικά και δεν υπήρχε γενική σύγκρουση Εβραίων και Ελλήνων, αλλά υπήρχε σύγκρουση μεταξύ διαφορετικών μεικτών Ελληνοεβραϊκών παρατάξεων που αλληλοσπαράσσονταν. Τα στοιχεία που το αποδυκνείουν αυτό δεν είναι μόνο όσα μέχρι τώρα είδαμε, αλλά και άλλα. Για παράδειγμα, με την βοήθεια των Ελλήνων Πτολεμαίων, ο αδελφός του Αρχιερέα Ιωνάθαν, Σίμονας, έκανε επεκτατικούς πολέμους ενάντια στο Βασίλειο της Αντιοχείας. Ένας όμως Έλληνας σύμμαχος του Εβραίου Αρχιερέα Άλκιμου, ο Βακχίδης, δολοφόνησε τον Σίμονα, και έκανε τον Άλκιμο πάλι Αρχιερέα [ 22 ]. Ο δε γιος του Σίμονα, Υρκανός, έκανε πολέμους και εναντίον Ελλήνων, και εναντίον ομοθρήσκων του Ισραηλιτών [ 23 ]. Ο Έλληνας Πτολεμαίος Λάθουρος πολέμησε μαζί με κάποιους Ισραηλίτες ενάντια στον Υρκανό. [ 24 ] Ο δε γιος του Υρκανού, Αριστόβουλος, έγινε γνωστός ως φιλέλληνας για την αγάπη του προς τον Ελληνικό πολιτισμό [ 25 ]. Τόσο μεικτά ήταν τα πράγματα τότε ώστε ο γιός του Αριστόβουλου, Βασιλέας Αλέξανδρος Ιανναίος, στους πολέμους ενάντια στον Έλληνα Δημήτριο Εύκαιρο είχε και Έλληνες μαζί του, ενώ ο Έλληνας Εύκαιρος είχε και Εβραίους μαζί του [ 26 ]. Ακόμα και αργότερα, ο Έλληνας Δημήτριος Φιλαπάτωρ είχε σύμμαχους τους 800 Φαρισαίους που σταύρωσε ο Εβραίος Αλέξανδρος Ιανναίος [ 27 ]. Μεικτές Ελληνοεβραϊκές συμμαχίες εναντίον άλλων Ελληνοεβραϊκών συμμαχιών συνέχιζαν να υπάρχουν και στην Αίγυπτο [ 28 ]. Ακόμα και όταν έφτασαν οι Ρωμαίοι στην περιοχή, ο Εβραίος Αντίπατρος με το στρατό του στάθηκε στο πλευρό των Ρωμαίων και των Ελλήνων ενάντια σε άλλους Εβραίους. Ο δε γιος του βασιλιάς των Εβραίων Ηρώδης ο Μέγας, που μέσα από τη Χριστιανική παράδοση μάθαμε ότι ήταν ένα τέρας, έγινε γνωστός και αγαπητός στους Έλληνες για το ότι έχτισε γυμνάσια, θέατρα, αγορές και ναούς ακόμα και σε μακρινές Ελληνικές πόλεις, αλλά και για το ότι υπήρξε αρωγός των Ολυμπιακών αγώνων [ 29 ].
Μετά λοιπόν από όλα αυτά, πείτε μας κύριε Πλεύρη τι γίνονταν μεταξύ Ελλήνων και Εβραίων στην αρχαιότητα; Μήπως εσείς βγάλατε το γενικό σας συμπέρασμα, βασισμένος μόνο σε ένα ή λίγα επιλεγμένα περιστατικά της ιστορίας; Μήπως εσείς απλά επαναλαμβάνετε έναν αντισημιτισμό ο οποίος βάση του δεν έχει το τι πραγματικά συνέβη στην προ-ρωμαϊκή εποχή, αλλά γεννήθηκε στα μυαλά κάποιων που έζησαν μεταγενέστερα; Μήπως εσείς και κάποιοι άλλοι παντογνώστες έχετε φτιάξει έναν ιστορικό κόσμο ψεύτικο, ο οποίος ποτέ δεν υπήρξε; Μήπως όχι μόνο εσείς αλλά και άλλοι "μεγάλοι" σοφοί, καθηγητάδες και παπάδες, φιλόσοφοι νεοελληναράδες και αλλοδαποί πραγματευτάδες, ελάχιστα σχεδόν έχουμε μάθει από το παρελθόν; Κύριε Πλεύρη, όπως ίσως μπορέσετε να διακρίνετε από τα παραπάνω, για να μελετήσει κανείς ιστορία έχει τεράστιο κόστος σε χρόνο. Μία σελίδα ενός επιπόλαιου κειμένου μπορεί να γραφτεί σε λεπτά ή ώρες, ενώ μία σελίδα βασισμένη στον μεγάλο όγκο των πηγών μπορεί να χρειαστεί εβδομάδες και μήνες ετοιμασίας. Και πάλι όμως, αν δεν έχει το χάρισμα να σκέφτετε ο ιστορικός, όσο σκληρά και να εργασθεί, μάθημα δεν θα καταφέρει πάρει από το παρελθόν. Οι περισσότεροι άνθρωποι απλά δεν έχουμε το χάρισμα να σκεφτόμαστε, διότι στη ζωή μας δεν έχουμε συνατήσει σοφούς ανθρώπους για να μας το χαρίσουν. Αλλά ακόμα και αν κάποιοι έτυχε σοφούς να συναντήσουμε, δεν δεχτήκαμε να γίνουμε μαθητές τους διότι είχαμε άλλα πράγματα να κάνουμε. Σαν ανθρωπότητα, δεν μαθαίνουμε μέσα σπό την ιστορία κύριε Πλεύρη, ούτε εμείς, ούτε οι Εβραίοι, ούτε κανείς. Απλά, όλοι μας επαναλαμβάνουμε μέσα από την ιστορία λίγες δεκάδες, ή στην καλύτερη περίπτωση εκατοντάδες προτάσεις και ιδέες. Από αυτής της άποψης, μάλλον πάνω στον πλανήτη το κοντινότερο είδος ζωής στον άνθρωπο είναι ο παπαγάλος. Η ανθρωπότητα είναι στα χέρια ανθρώπων σαν εσάς που είναι βέβαιοι ότι γνωρίζουν και πείθουν τους άλλους ότι γνωρίζουν, ενώ δεν γνωρίζουν, και στην ουσία παπαγαλίζουν.
Σαν αποτέλεσμα της αμάθειας και της παπαγαλίας μας, υπάρχει ένα απίστευτα μεγάλο κενό στη μελέτη της Ελληνοεβραϊκής ιστορίας και της ιστορίας γενικότερα. Ο σημερινός δυτικός κόσμος δεν είναι τίποτε άλλο από Ελληνοεβραϊκός, και μέσα από τη μελέτη της Εβραϊοελληνικής του ταυτότητας υπάρχουν και οι λύσεις που ζητά για το μέλλον του. Το θέμα είναι να εντοπίσουμε τους σοφούς, να βρεθεί η διάθεση να μάθουμε από αυτούς, και να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε ανακαλύψεις που ίσως ανατρέψουν αυτά που μέχρι τώρα θεωρούσαμε σωστά και δεδομένα.

Σιδηρούντιος, Φεβρουάριος 2011
gsiderountios@gmail.com


Υποσημειώσεις.
[ 1 ] Ιωυαν: Γένεσις, 10.2-6, έκδοση A. Rahlfs, Septuaginta, 2 τ., (Stuttgart, 1935). Την Ελληνική γενεαλογία του Ίωνα θα εξετάσουμε σε επόμενη εργασία.
[ 2 ] Ιωήλ, 4.4-6, Sept. ed. cit., τ. 2, σ. 519-524 :... καὶ τοὺς υἱοὺς Ιουδα καὶ τοὺς υἱοὺς Ιερουσαλημ ἀπέδοσθε τοῖς υἱοῖς τῶν Ἑλλήνων,... Οι αναφορές στο Εβραϊκό κείμενο είναι από την έκδοση M. Lonzano / Y. Norzi, στην οποία έχει βασιστεί ή μετάφραση στα αγγλικά του The Jewish Publication Society of America, The Holy Scriptures according to the Masoretic text, a new translation (Philadephia, 1917), σ. 724. Ιεζεκιήλ, Sept. ed. cit., 27. 13,. τ. 2, σ. 818: ἡ Ἑλλὰς καὶ ἡ σύμπασα καὶ τὰ παρατείνοντα, οὗτοι ἐνεπορεύοντό σοι ἐν ψυχαῖς ἀνθρώπων καὶ σκεύη χαλκᾶ ἔδωκαν τὴν ἐμπορίαν σου. Cf. The Holy Scriptures, σ. 677. Ροδίτες: Ιεζεκιήλ 7.15.
[ 3 ] Flavius Josephus, Antiquitates Judaicae, 11. 317-347, έκδοση B. Niese, Flavii Iosephi opera, 6 τόμοι (Berlin,1885-1894), τ. 3, σ. 64-70. Historia Alexandri Magni, Recensio 3, παρ. 24, έκδοση H. Engelmann, Der griechische Alexanderroman, Rezension G., 3 τ. (Meisenheim am Glan, 1963), τ. 2, σ. 216. Quintus Curtius Rufus, μετάφραση J. Rolfe, Quintus Curtius, History of Alexander, 2 τ. (Loeb: London, 1936), 4.8-11, σ. 239-241. Josephus, Anti. 11.345, τ. 3, σ. 70.
[ 4 ] M. Hengel, Judaism and Hellenism (London, 19812), trans. J. Bowden from Judentum und Hellenismus, Studien zu ihrer Begengung unter besonderer Berücksichtigung Palästinas bis zur Mitte des 2 Jh.s v. Chr. (Tübingen, 1973), σ. 12-18.
[ 5 ] Apian, Syriaca, 252, στην έκδοση P. Viereck, A.G. Roos and E. Gabba, Apiani historia Romana, 1 τ (Leipzig, 1967), σ. 398). Josephus, Contra Apionem, 1. 208-212, έκδοση Niese, τ. 5, σ. 37-38. Επίσης Jos., Anti., 12, 5-10, τ. 3, σ. 73-74.
[ 6 ] Jos. Anti., 12.119, τ. 3, σ. 92-93: Ἔτυχον δὲ καὶ τῆς παρὰ τῶν βασιλέων τῆς Ἀσίας τιμῆς, ἐπειδὴ συνεστράτευσαν αὐτοῖς. Contra Apionem, 2. 42-47, τ. 5, σ. 59-60.
[ 7 ] Jos. Anti., 12.129-146, τ. 3, σ. 94-97.
[ 8 ] Macc. III, 3.8: οἱ δὲ κατὰ τὴν πόλιν Ἕλληνες οὐδὲν ἠδικημένοι ταραχὴν ἀπροσδόκητον περὶ τοὺς ἀνθρώπους θεωροῦντες καὶ συνδρομὰς ἀπροσκόπους γινομένας βοηθεῖν μὲν οὐκ ἔσθενον, τυραννικὴ γὰρ ἦν ἡ διάθεσις, παρεκάλουν δὲ καὶ δυσφόρως εἶχον καὶ μεταπεσεῖσθαι ταῦτα ὑπελάμβανον· μὴ γὰρ οὕτω παροραθήσεσθαι τηλικοῦτο σύστεμα μηδὲν ἠγνοηκός. ἤδη δὲ καί τινες γείτονές τε καὶ φίλοι καὶ συμπραγματευόμενοι μυστικῶς τινας ἐπισπώμενοι πίστεις ἐδίδουν συνασπιεῖν καὶ πᾶν ἐκτενὲς προσοίσεσθαι πρὸς ἀντίληψιν.
[ 9 ] Jos. Anti., 20.17-53.
[ 10 ] Macc. 2. 3-4, τ. 1, σ. 1104-1110.
[ 11 ] Macc. 1, 1.15, τ. 1, σ. 1040.
[ 12 ] Macc. 2, 4. 23-24. τ. 1, σ. 1108.
[ 13 ] Macc. 2, 5.5-10, τ. 1, σ. 1110-1111. Anti., 12. 387. τ. 3, σ. 139.
[ 14 ] Macc. 2, 5.15-16, τ. 1, σ. 1111.
[ 15 ] Εἰς τοὺς Μακκαβαίους, έκδοση Migne Patrologia Graecae τ. 35, col. 912-933.
[ 16 ] Macc. 2,14. 1-13, τ. 1, σ. 1133-1134.
[ 17 ] In Macc. 2, 11.22-26, τ. 1, σ. 1127. Ανεξάρτητα από το εάν αυτη η επιστολή πράγματι στάλθηκε από τον βασιλιά, πιθανότατα αναφέρει πραγματικά γεγονότα: "Ἡ δὲ τοῦ βασιλέως ἐπιστολὴ περιεῖχεν οὕτως Βασιλεὺς Ἀντίοχος τῷ ἀδελφῷ Λυσίᾳ χαίρειν. τοῦ πατρὸς ἡμῶν εἰς θεοὺς μεταστάντος βουλόμενοι τοὺς ἐκ τῆς βασιλείας ἀταράχους ὄντας γενέσθαι πρὸς τὴν τῶν ἰδίων ἐπιμέλειαν ἀκηκοότες τοὺς Ιουδαίους μὴ συνευδοκοῦντας τῇ τοῦ πατρὸς ἐπὶ τὰ Ἑλληνικὰ μεταθέσει, ἀλλὰ τὴν ἑαυτῶν ἀγωγὴν αἱρετίζοντας ἀξιοῦντας συγχωρηθῆναι αὐτοῖς τὰ νόμιμα, αἱρούμενοι οὖν καὶ τοῦτο τὸ ἔθνος ἐκτὸς ταραχῆς εἶναι κρίνομεν τό τε ἱερὸν ἀποκατασταθῆναι αὐτοῖς καὶ πολιτεύεσθαι κατὰ τὰ ἐπὶ τῶν προγόνων αὐτῶν ἔθη."
[ 18 ] Macc. 2, 14.6, τ. 1, σ. 1134.
[ 19 ] Macc. 1, 9, τ. 1, σ. 1069-1073.
[ 20 ] Macc. 1, 10. 15-21, τ. 1, σ. 1074.
[ 21 ] Macc. 1, 9.31-13.26, τ. 1, σ. 1070-1089.
[ 22 ] Jos. Anti., 12.413, τ. 3, σ. 144.
[ 23 ] Jos. Anti., 13.280-281, τ. 3, σ. 203.
[ 24 ] Jos. Anti., 13.278-279, τ. 3 σ. 203.
[ 25 ] Jos. Anti., 13.280-281, τ. 3, σ. 203.
[ 26 ] De Bello, 1.93-95: Δημήτριος μὲν τοὺς Ἀλεξάνδρου μισθοφόρους, Ἀλέξανδρος δὲ τοὺς ἅμα Δημητρίῳ Ἰουδαίους μεταπείσειν ἐλπίσας. ὡς δ' οὔτε Ἰουδαῖοι θυμῶν οὔτε οἱ Ἕλληνες ἐπαύσαντο πίστεως, διεκρίνοντο ἤδη τοῖς ὅπλοις συμπεσόντες. κρατεῖ δὲ τῇ μάχῃ Δημήτριος καίτοι πολλὰ τῶν Ἀλεξάνδρου μισθοφόρων καὶ ψυχῆς ἔργα καὶ χειρὸς ἐπιδειξαμένων. χωρεῖ δὲ τὸ τέλος τῆς παρατάξεως παρὰ δόξαν ἀμφοτέροις·
[ 27 ] Jos. Anti., 13. 372-376, τ. 3, σ. 220-221.
[ 28 ] Jos. Anti., 13. 328-357. Contra Apionem, 2.48-58, τ. 5, σ. 60-58.
[ 29 ] De Bello, 1.403-428, τ. 6, σ. 92-98; Jos. Anti., 15.329-330, τ. 3, σ. 391.